Ik schreef het al eens eerder; sommige dossiers zijn zo verdrietig. In december vorig jaar kreeg ik ook zo’n dossier onder ogen. Zo’n dossier waarbij je jezelf, na het lezen, extra gelukkig prijst met dat wat je hebt. Een mevrouw die op dat moment al 4 jaar slechts marginaal belastbaar is. Intensieve behandelingen achter de rug, vrijwel dagelijks ondersteuning thuis nodig, opnieuw intensieve behandelingen met opname. Eenmaal weer thuis een ernstig zieke partner die uiteindelijk komt te overlijden. Opnieuw intensivering van de behandeling en dagelijkse ondersteuning, Telefoon op Recept enzovoort. Zo’n negatieve spiraal waar je nooit meer uit lijkt te komen. Intens sneu.
Er kwam een beslissing dat haar loongerelateerde uitkering werd omgezet in een loonaanvullingsuitkering, zonder medisch heronderzoek. Uiteindelijk heb ik in bezwaar benadrukt dat de benoemde behandelopties in deze individuele situatie gericht zijn op een toestand waarin mevrouw mogelijk ADL-zelfstandig is. Dat betekent niet dat er ook functionele arbeidsmogelijkheden zijn.
Eindelijk ontving ik vandaag, na een aantal maal uitstel, de beslissing; gegrond. Mevrouw gaat een IVA-uitkering ontvangen. De bezwaarverzekeringsarts heeft contact gelegd met de behandelaar om de doelstelling van de behandeling na te gaan. Er gaan de komende jaren inderdaad nog veel behandelingen volgen, waarbij inmiddels ook gezocht wordt naar een plek waar mevrouw na haar opname begeleid kan wonen, want ADL-zelfstandigheid is eigenlijk al wat teveel gevraagd. De behandelaar hoopt met de behandeling enige vorm van stabiliteit te behalen.
Opnieuw vind ik dit intens sneu, als “enige vorm van stabiliteit” eigenlijk het enige is dat nog te bereiken is. Ik had voor mevrouw op wat meer gehoopt. Persoonlijk vind ik het dan jammer dat hier een bezwaarzaak voor nodig is, in dit soort dossiers mis ik toch echt nog de “menselijke maat” die UWV zegt te hanteren. Een verzekeringsarts die alleen maar beoordeelt dat er nog sprake is van een lopende behandeling, dus geen IVA, gaat wat mij betreft toch net iets te kort door de bocht.