Ik krijg ze vaak onder ogen, de dossiers van mensen met “een enorm verhaal”. Oh, ik kan er zo verdrietig van worden, er zelfs ’s nachts van wakker liggen. Ik weet dat ik daarmee niemand verder help, maar soms heb je van die verhalen die in je hoofd blijven zitten.
Vaak is dat een verdrietige geschiedenis en in de meeste gevallen gaat het om mensen met PTSS. Omdat ze een verschrikkelijke oorlog hebben meegemaakt en moesten vluchten, uit Syrië of Kosovo of een andere regio waar men niet veilig was. Of omdat ze daar vanuit defensie naartoe zijn uitgezonden en verschrikkelijke dingen hebben gezien en meegemaakt. Ik kan het me, gelukkig, niet goed voorstellen, maar de verhalen uit de dossiers zijn vaak voldoende om mijn fantasie op hol te laten slaan en ja, daar kan ik dan wakker van liggen.
Een poosje geleden had ik opnieuw zo’n dossier met een verhaal. Een verhaal van een mevrouw met PTSS dusdanig ernstig dat mevrouw al enige jaren niet meer behandeld kan worden, want iedere EMDR therapie of behandeling maakt het probleem alleen maar groter. Wat nu nog rest is WMO ondersteuning thuis, om ervoor te zorgen dat de situatie een beetje stabiel blijft en niet verder escaleert.
Aan huis gekluisterd, niet naar buiten durvend omdat ieder geluid of ieder ander mens haar bijna tot waanzin drijft. En helaas blijkt uit het dossier dat het thuis niet veel beter gaat, omdat de thuiswonende echtgenoot en kinderen met hetzelfde probleem kampen. Daar word ik verdrietig van als ik het lees. Zo’n heel gezin in diepe ellende. Daar lag ik die nacht wakker van.
Maar het maakt me nog verdrietiger als ik dan lees dat er na een herbeoordeling nog steeds sprake blijft van WGA 80-100%, omdat de verzekeringsarts denkt dat er mogelijk nog wel ergens iets te behandelen valt. Terwijl alle begeleiding die er wordt ingezet alleen nog maar gericht is op het bereiken van stabiliteit en de behandelaren eigenlijk aangeven dat er geen reguliere behandeling meer is die tot verder herstel kan leiden.
Ik probeer altijd al het onderste uit de kan te halen, maar in dit soort gevallen probeer ik misschien nog wel meer om tot het uiterste te gaan. IVA, iets meer financiële zekerheid en vooral met rust gelaten worden, dat is wat ik deze mensen dan zo gun. En dat is me (weer) gelukt. En dat… dat is waarom ik mijn werk zo graag doe. Een heel klein beetje rechtvaardigheid in deze wereld, al is het natuurlijk een minuscuul druppeltje op een gloeiende plaat.
Heeft u ook een dossier met een verhaal?
Bel of mail mij gerust, dan kunnen we samen beoordelen of ik iets voor uw (ex-)werknemer kan betekenen.
Bel 06-42079088 Mail naar m.schot@wijzerinverzuim.nl Of check onze contactpagina