Auteursarchief: Margreet Schot

Onwenselijk bezwaar?

Je moet niet over één nacht ijs gaan, is mij vroeger geleerd. In het dossier dat voor mij ligt besluit ik dan ook dat ik hier nog wel een nachtje over moet slapen. Het is namelijk nogal een gevoelig dossier.

Nadat ik het dossier heb doorgenomen gaat er eerst van alles door mijn hoofd: de doelstelling van mijn (pro forma) bezwaar is om de inmiddels toegekende IVA-uitkering per eerdere datum in te laten gaan. Dat vraagt best wat inspanning, want eenvoudig is dat niet, maar ook niet ondoenlijk. Maar hoe ver kan ik terug? En wie wordt hier echt beter van?

De uitkeringsgerechtigde is zeer kwetsbaar, het had al wat voeten in de aarde om hem te laten herbeoordelen. Complete paniek door de uitnodiging van UWV, een weigering om te komen op het spreekuur van de verzekeringsarts, psychische decompensatie. En dan nu ook nog een bezwaarprocedure, waar hij als belanghebbende nu eenmaal bij betrokken wordt.

Het nachtje slapen zit erop. En ik bedacht (voor én na het slapen, dan) van alles; Ik wil het niet op mijn geweten hebben dat betrokkene opnieuw in een diep dal terecht komt vanwege onzekerheid, een langdurig proces, misschien opnieuw een bezoek aan een verzekeringsarts enzovoort.

Het blijft wikken en wegen, want ook hij zal er financieel baat bij hebben, maar hoeveel ellende is dat waard? En omdat wij namens de werkgever handelen is het niet zo eenvoudig, zeker niet in dit specifieke geval, om de uitkeringsgerechtigde aan de hand mee te nemen in dit traject om op die manier de onzekerheid en stress te beperken.

Ik heb verder best prima geslapen, hoor, maak je geen zorgen. Maar mijn besluit staat inmiddels wel vast; ik trek het bezwaar in, de IVA-uitkering is een feit en daar mag een strikje om. De uitkeringsgerechtigde heeft er wat mij betreft recht op om verder met rust gelaten te worden.

Nut van herbeoordeling

De (tijdige) uitvoering van herbeoordelingen door UWV staat al een poosje ter discussie. Het tekort aan verzekeringsartsen is alom bekend en de maatregel om de 60-plusser niet meer te laten keuren door een arts leidt tot een algemene verontwaardiging.

En toch is het belangrijk om herbeoordelingen te blijven aanvragen en/of zo nodig bezwaar aan te tekenen. Het bewijs kwam recent bij mij per post. Voor 2 verschillende klanten een herbeoordeling aangevraagd, voor beiden lang gewacht op de uiteindelijke beslissing.

Maar ook voor beiden geldt dat ze zonder herbeoordeling nog jarenlang teveel gedifferentieerde premie zouden moeten betalen.

Beide herbeoordelingen kwamen na een, in eerste instantie 80-100% beoordeling, nu uit op een aanzienlijk lager arbeidsongeschiktheidspercentage. Voor één van de herbeoordelingen geldt zelfs een beëindiging van de WIA-uitkering omdat er sprake is van een arbeidsongeschiktheidspercentage van <35%.

Bij een arbeidsongeschiktheidspercentage van 80-100% is “niks doen” wat mij betreft dus geen optie. 10 jaar lang betalen voor iemand die volledig, maar niet duurzaam arbeidsongeschikt is, is een zeldzaamheid, of zou dat in ieder geval moeten zijn. In de loop der tijd worden beperkingen minder of wordt duidelijk dat het ook in de toekomst niet meer mogelijk wordt om te werken, waardoor IVA van toepassing is.

Ja, het aanvragen van herbeoordelingen is een (extra) belasting voor UWV. Maar geen excuus om het niet te doen.

Samen leren

Ik was deze week met UWV in een discussie verwikkeld. Wat was er aan de hand? Na een herbeoordeling bleef de uitkering van een mevrouw ongewijzigd 80-100 WGA. Een deel van de beperkingen van de betreffende mevrouw waren blijvend, zonder kans op verbetering. Er werd op het gebied van persoonlijk functioneren nog een toename van functionele mogelijkheden verwacht. Welke toename, en wanneer en hoe dat werd uit de stukken niet helemaal duidelijk. En is de toename dan wel voldoende voor het ontstaan van arbeidsmogelijkheden? Ook niet helemaal duidelijk.

Ik heb dus UWV verzocht om dit te verduidelijken, met een fictieve FML met blijvende beperkingen en een arbeidsdeskundig onderzoek daarna. De beslissing op bezwaar had al genomen moeten worden voor begin november, maar werd nog een aantal maal uitgesteld.

Uiteindelijk is na een volledige heroverweging mijn bezwaar ongegrond bevonden. Mevrouw is namelijk niet meer 80-100% arbeidsongeschikt, maar voor een veel lager percentage.

Ongegrond, zeg je? Da’s dan toch raar? Vond ik ook, dus even bellen met UWV. De bezwaarbehandelaar redeneerde als volgt: In de loonaanvullingsuitkering wijzigt er, in verband met de gewenningsperiode, op dit moment nog helemaal niks, dus ongegrond.

Ik vroeg aan de bezwaarbehandelaar of hij dan, op het moment dat betrokkene aan de restverdiencapaciteit moet gaan voldoen voor behoud van haar loonaanvullingsuitkering, alsnog mijn bezwaar met terugwerkende kracht gegrond gaat vinden, want dan gaat er wel degelijk iets veranderen.

Persoonlijk vond ik dat wel een goede vraag, al zeg ik het zelf. En ik vroeg het met een lach…..ook niet onbelangrijk. Daar moest hij toch even over nadenken.

Ik heb hem verteld dat, wanneer in de bezwaarfase het ao-percentage wijzigt en er daarmee een wijziging in de restverdiencapaciteit ontstaat, dit dan een wijziging van de rechtspositie tot gevolg heeft. Volgens mij dan, maar ik weet ook niet alles, zei ik nog heel voorzichtig.

Hij ging het voor de zekerheid toch maar even aan een collega vragen. Vandaag belde hij terug, ik krijg een nieuwe beslissing, want hij had het toch gegrond moeten verklaren. Fijne reactie ook, hij bedankte me omdat hij wat geleerd had. Zo leren we allemaal met regelmaat van elkaar, als je er tenminste voor open staat.