Het copyright van de blog / columns berust bij Wijzer in Verzuim B.V.. Wilt u teksten gebruiken, neem dan contact met ons op via 06-22243929.

Categoriearchief: Verzuimtips

IVA en ME/CVS

Heeft u het gevolgd? De meneer die met ME/CVS tot aan hoger beroep heeft moeten vechten om een IVA te krijgen. Met wensambulance naar de rechtbank. Gelukkig was de uitspraak voor hem gunstig, een (vervroegde) IVA had hem niet geweigerd mogen worden. Maar wat een lang gevecht is dat geweest.

Op dezelfde dag als de uitspraak van deze meneer is door UWV een uitspraak gedaan op een bezwaar dat ik had ingediend. Ook iemand met ME/CVS. Er was aan betrokkene een WGA 80-100 toegekend omdat de verzekeringsarts nog wel behandelopties zag in de vorm van een multidisciplinair traject.

Nu wilde het geval dat deze persoon al 2 x een multidisciplinair traject had gevolgd, overduidelijk zonder succes. Ook deze mevrouw was vrijwel alleen maar aan bed gekluisterd en één van de behandelaren had zelfs op papier gezet dat “áls er al een opbouw in activiteit mogelijk zou zijn, dit in een tempo zou moeten van 1 minuut per maand”.

1 minuut per maand, lieve mensen!!

Dus als alles positief verloopt en mevrouw kan inderdaad wat activiteit gaan oppakken, bijvoorbeeld was opvouwen, dan kan dit in het gunstigste geval over 5 jaar leiden tot een uurtje per dag. 1 minuut per maand, is 12 minuten per jaar, is over 5 jaar 60 minuten.

Persoonlijk vond ik deze positiviteit van de verzekeringsarts dus wel erg vergezocht. Gelukkig was de bezwaarverzekeringsarts het met mij eens en is per einde wachttijd alsnog de IVA toegekend.

De vergelijking met de meneer die tot en met hoger beroep heeft moeten gaan, gaat dus niet helemaal op. Het gaat hier niet om een vervroegde aanvraag maar om een IVA per einde wachttijd, maar toch. Gelukkig heb ik er geen rechtbank voor hoeven aandoen.

Opnieuw ziek: no-risk, loon en/of WIA?

Vandaag had ik twee soortgelijke gesprekken met werkgevers. Ze zitten met de handen in het haar. Hun werknemer is wéér ziek, nadat er al twee ziektejaren zijn geweest en de re-integratie juist (deels) was geslaagd.

Omdat de gesprekken van vandaag niet op zichzelf staan, vond ik het tijd voor een blog over dit onderwerp.

Eerste vragen

De eerste vragen die de werkgever meestal heeft zijn o.a.:

– Moet ik het loon nu wel of niet doorbetalen?
– Heb ik nog re-integratieverplichtingen?
– Krijgt de werknemer nu een Ziektewetuitkering?
– Er is sprake van een andere ziekteoorzaak, hoe zit dat precies?
– Mag ik een vso overeenkomen met de werknemer?

Kennis

Wat me opvalt in veel gesprekken is dat er altijd wel ‘iets’ van kennis is. Zoals dat er een periode van 5 jaar geldt voor de no-risk. Of dat een andere ziekteoorzaak een rol kan spelen. Dat er nieuw bedongen arbeid is (dus een opzegverbod). Of dat de bedrijfsarts gewoon zijn werk moet blijven doen.

Brij van regels met foute conclusies

Het blijft echter heel lastig voor veel werkgevers (en zelfs sommige casemanagers) om de regels rondom loondoorbetaling, WIA en no-risk uit elkaar te houden. Ze worden heel makkelijk door elkaar gehusseld!

Dan krijg je bijvoorbeeld (soms heel erg foute!!) uitspraken als:

– “De WIA vragen we pas aan na 89 weken” (terwijl er sprake is van dezelfde ziekteoorzaak…)
– “Nee, Ziektewet krijg ik niet, want er is sprake van een andere ziekteoorzaak”
– “Ik ben toch echt wel bang voor een loonsanctie” of
– “No-risk is niet aan de orde want de werknemer is al langer dan 5 jaar in dienst”
   (terwijl er na de eerste periode van twee jaar ziekte een WIA-uitkering is toegekend…)
– “Omdat er een Ziektewetuitkering is, hoef ik het loon niet door te betalen” (dit vind ik de ergste…)

Grondige analyse

Bij hernieuwde uitval van je werknemer dien je de omstandigheden grondig te fileren. Alleen dan kun je tot een juist advies komen. Hiervoor hoef je ‘slechts’ drie antwoorden te vinden:

1. Is er een loondoorbetalingsverplichting?
2. Wat gebeurt er met de WIA-uitkering? Direct ingaan, ophogen of toch 104 weken wachten?
3. Is er recht op een Ziektewetuitkering?

Pas als je het zuivere antwoord hebt op deze drie afzonderlijke vragen, kun je ze ‘aan elkaar knopen’. Dan weet je waar je aan toe bent. En welke actie je (vooral niet) moet nemen.

Heb jij ook zo’n bijzondere casus?

Bel me gerust om de situatie van jouw zieke werknemer voor te leggen. Vaak kan ik je binnen een kwartier al op het juiste spoor zetten. En dat eerste gesprek kost je uiteraard niets.

Bel 06-22243929
Mail naar m.kuhne@wijzerinverzuim.nl
Of check onze contactpagina

Intens sneu

Ik schreef het al eens eerder; sommige dossiers zijn zo verdrietig. In december vorig jaar kreeg ik ook zo’n dossier onder ogen. Zo’n dossier waarbij je jezelf, na het lezen, extra gelukkig prijst met dat wat je hebt. Een mevrouw die op dat moment al 4 jaar slechts marginaal belastbaar is. Intensieve behandelingen achter de rug, vrijwel dagelijks ondersteuning thuis nodig, opnieuw intensieve behandelingen met opname. Eenmaal weer thuis een ernstig zieke partner die uiteindelijk komt te overlijden. Opnieuw intensivering van de behandeling en dagelijkse ondersteuning, Telefoon op Recept enzovoort. Zo’n negatieve spiraal waar je nooit meer uit lijkt te komen. Intens sneu.

Er kwam een beslissing dat haar loongerelateerde uitkering werd omgezet in een loonaanvullingsuitkering, zonder medisch heronderzoek. Uiteindelijk heb ik in bezwaar benadrukt dat de benoemde behandelopties in deze individuele situatie gericht zijn op een toestand waarin mevrouw mogelijk ADL-zelfstandig is. Dat betekent niet dat er ook functionele arbeidsmogelijkheden zijn.

Eindelijk ontving ik vandaag, na een aantal maal uitstel, de beslissing; gegrond. Mevrouw gaat een IVA-uitkering ontvangen. De bezwaarverzekeringsarts heeft contact gelegd met de behandelaar om de doelstelling van de behandeling na te gaan. Er gaan de komende jaren inderdaad nog veel behandelingen volgen, waarbij inmiddels ook gezocht wordt naar een plek waar mevrouw na haar opname begeleid kan wonen, want ADL-zelfstandigheid is eigenlijk al wat teveel gevraagd. De behandelaar hoopt met de behandeling enige vorm van stabiliteit te behalen.

Opnieuw vind ik dit intens sneu, als “enige vorm van stabiliteit” eigenlijk het enige is dat nog te bereiken is. Ik had voor mevrouw op wat meer gehoopt. Persoonlijk vind ik het dan jammer dat hier een bezwaarzaak voor nodig is, in dit soort dossiers mis ik toch echt nog de “menselijke maat” die UWV zegt te hanteren. Een verzekeringsarts die alleen maar beoordeelt dat er nog sprake is van een lopende behandeling, dus geen IVA, gaat wat mij betreft toch net iets te kort door de bocht.